Kaygılar, Korkular

Bazen çevremizde meydana gelen kötü olaylar tahmin edeceğimiz gibi sadece mutsuzluk getirmiyor, aynı zamanda sahip olduklarımıza duyduğumuz sevgimizi hatırlatarak aslında her şeyin yerinde olmasının ne kadar önemli olduğunu hatırlatıyorlar.

Bu yazıya başlamadan az önce babam aradı. Televizyonu açıp açmadığımızı soruyordu. Televizyonla pek aram olmadığını bildiği için sorusundaki gayeyi anladım ve takibindeki o "bir" saniye içinde zihnimde ne kadar senaryo oluştu bilmiyorum. Zaten kafamda kurduğum şeylere inanıp kendimi garip hallere sürüklemek (negatif durumlarda; ağlamak, telaşlanmak, ortamın sıcaklığını olduğundan 10–15 derece fazla hissetmek vb. pozitiflerde; kendi kendine gülmeye başlamak, şımarmak...) gibi bir huyum var ki, bu çeşit ani katalizörlerle bu bahsettiğim özelliğim daha bir ön plana çıkıyor.

O "bir" saniyeyi atlattıktan sonra "Ankara Ulus'ta patlama oldu." cümlesiyle irkildim.
Hemen haberleri açtım. Kayıplar olduğunu öğrenmek çok acıydı, bu masum insanların aileleri yakınları ne haldedir kim bilir. Ben olasılıklar üzerine bile kendimi paralarken, onların yaşadığı acının boyutunu düşünemiyorum.

Ekranda gördüğüm yer annemin eskiden (biz Ankara'da yaşarken) çalıştığı binanın yakınlarıydı. Anlattığına göre iş çıkışı oralarda dolaşırlarmış, alışveriş veya diğer halledilmesi gereken işler için. Yani İstanbul'a taşınmamış olsaydık annem hala Ulus'ta çalışıyor olacaktı ve işten çıkıp eve gelmek üzere patlamanın olduğu yerden geçecek, belki de bir zarar görecekti. Böyle bir düşünce bile sağlıklı bir birey olduğum, ailem ve sevdiklerim yanımda olduğu için rahatlamama ve elimdekilerle mutlu olmam gerektiğini tekrar fark etmeme neden oldu.

Aynı şeyi geçtiğimiz sene 10 ay boyunca sevdiğim her şeyden uzak kaldığımda da hissetmiştim. Ama gelin görün ki yine başa dönmüşüm, en çok değer vermem gerekenlere bile hak ettikleri ilgiyi ve sevgiyi gösterememişim.

Bazı şeylerin kıymetini anlamak için mutlaka başımıza bir şeyler mi gelmesi gerek, neden anlayamıyoruz elimizdekilerin kıymetini?